ОБУ ҲАВО

Чун об дар ҳаво ё чун ҳаво дар об,
Пинҳон ту дар манй, дар ту ниҳон манам.
Яъне ки зарраи ман ҳаст дар танат,
Яъне ки зарраи ту ҳаст дар танам.

Дар хандаҳои ту хандидани ман аст,
Дар хандаҳои ман хандидани ту ҳаст.
Дар нолаҳои ту нолидани ман аст,
Дар нолаҳои ман нолидани ту ҳаст.

Худ ишқи тозае бошад чаҳони нав,
Ин қавл мондааст аз Одаму Ҳаво.
Нашъунамои ишқ аз боҳамии мост,
Нахле чй мешавад бе обу бе ҳаво?

Дурй мачу дигар, аз ман марам дигар,
Ёди чудоиро аз сар бикун бадар.
Зеро, ки меравад аз дил ба зудиҳо,
Ҳар чизи хуб ҳам аз дида рафт агар.

Оҳе, ки мекашам аз дурият (мабод!),
Бошад ҳавои ту, к-аз дил шавад бурун.
Ашке, ки мечакад аз чашми интизор,
Симои ту бувад, к-аз дил равад бурун.