МЕҲМОНИ МАН

(Барои Нур)
Пой мекубад кадоме дар паси дарвозаам,
Барф меафшонад аз пушоки худ.
Чашми гушамро ба берун духтам,
То ба дидан дил варо бишнохт зуд.

Мезанад ангушт бар дар, медарояд,
Ман ба истиқболаш аз чо мечаҳам.
Гуиё озодибахши ман бувад,
Аз ғами танҳоии худ мераҳам.

Менишинад рубаруям даври хон,
Чашмаам ман, гуиё у ташна аст.
Ҳарду аз дидор лаззат мебарем,
Ташнаам ман, гуиё у чашма аст.

Чони ман роҳат кунад аз чони у,
Чони у роҳат кунад аз чони ман:
"Дар чаҳон бе дуст будан мушкил аст"*
Дуст бошад, дустон, меҳмони ман.

*мисраъ аз устод М. Турсунзода.
18. 02. 1984.