ОТАШИ ДОМАНГИР

Ту гуфтй, ки дар оғушам худатро мекунй нафрат,
Надорй ҳеч бар бусидану ламсиданам тоқат.
Чаро гуфтй, ки кайҳо ин дили рамзошно донист:
гул бо хори паҳлуяш ҳазорон сол ҳам бошад,
нахоҳад кард ҳеч одат.

Ту гуфтй, ки ба паҳлуят намехоҳй маро дар кучаҳо дидан
ва ҳамроҳам гуле аз кучабоғи ошиқон чидан.
Чаро гуфтй, ки ман ҳам хуб медонам:
раво набвад чароғи хирасузеро ба даври Меҳр гардидан.

Ту гуфтй, ки мани девона пеши мардум аз ту барҳазар бошам,
нигоҳи ишқборамро кунам пинҳон,
ба руи оташи сузони қалбам оби сарди ақлро пошам.

Чаро гуфтй, ки ин корест, к-аз дасти дили ошиқ намеояд
ва ин оташ ба ҳар обе намемирад.
Яқин донам, ки рузе оташи човиди ишқам
(балки дар рузи қиёмат ҳам!)
ба пеши мардуми олам
зи домони ту мегирад!
Соли 2002