САВГАНДИ ВАФО

Дар ниҳонхонаи асрори дилам
Fайри рози ту дигар розе нест.
Дар саропардаи танҳоии ман,
Fайри овози ту овозе нест.

Ҳеч дар марзи лаби ташнаи ман,
Лолаи бусаи дигар нашукуфт.
Ҳеч шаб мардумаки дидаи ман,
Чуз ба ёди нигаҳи ту нануҳуфт.

Ҳеч дасте ба чуз аз дасти насим,
Панча бар шишаи тиреза накуфт.
Ҳеч чашме ба чуз аз дидаи моҳ,
Бар дари хонаи ман дида надухт.

Ҳеч гаҳ хотири ошуфтаи ман,
Фориғ аз ёди диловез набуд.
Ҳеч гаҳ ин сари шуридаи ман,
Fофил аз васли дилангез набуд.

Дустат дораму бо ту бошам,
Fайри ин нест маро коми дигар.
Ба Худо, гар дили ман пора кунй,
Fайри номат набувад номи дигар!
Соли 1980.