ФАТҲ

Ту будй дастнорас қуллаи куҳ,
Вале ман куҳнаварди н-озмуда.
Каманде чуз нигоҳу теша чуз оҳ,
Маро дигар силоҳе ҳам набуда.

Ту будй дастнорас қуллаи дур,
Ба пои рои худ маҳкам ситода.
Намедидй чавони соддаеро,
Ба пеши пои ту сархам ситода.

Гаҳе бар фарқи ман чун сангреза,
Зи кибри ту басо дашном мерехт.
Гаҳе аз чашмаи чашмони ту лек,
Нигоҳи гарм чун инъом мерехт.

Агарчанде ки будам дилфитода,
Валекин руҳафтода набудам.
Расидан то сарат, эй қуллаи бахт,
Гаҳе мушкил, гаҳ осон менамудам.

Вале як шаб, ки чун фонус маҳтоб,
Ба суят раҳнамою раҳбарам буд.
Нигаҳ кардам, ки фотеҳи ту ҳастам,
Сари болои ту андар барам буд!
Соли 1984.