РОМШУДА

Бод чун авбош ҳуштак мекашад,
Дар паси тиреза–фасли тирамоҳ.
Чисми лаккоти маро аз пушти миз,
Гуиё ки боз мехонад ба роҳ.

Бод охир аз кучо донад, ки ман,
Нестам оне, ки будам пештар.
Нестам оне, ки будам бодвор,
Ошною ошиқи ҳар раҳгузар.

Кам агарчанде ки мехондам китоб,
Дар талоши дафтари дилҳо будам.
Як замон дар давлати ишқу сафо,
Шоҳ будам, сарвари дилҳо будам.

Бодсон будам, валекин оқибат,
Зиндагй дар хонае ромам намуд.
Фикри "истиқлол" дар сар доштам,
Кудаке бахшиду оромам намуд.

Бод чун авбош ҳуштак мекашад,
Дар паси тиреза–фасли тирамоҳ.
Ҳам ба шафқат, ҳам ба ҳасрат бингарам,
Гоҳ бар гаҳвораю гоҳе ба роҳ.
Соли 1983.