Аз ишқи ман, аё зеботарини дил

Аз ишқи ман, аё зеботарини дил,
Ҳис мекунам дили ту сард мешавад.
Аз дуриҳои ту, эй навбаҳори умр,
Ин барги сабзи дил рузард мешавад.

Ҳис мекунам, ки чумлаи розу ниёзи ту,
Рубоҳи ман, ҳама найранг будааст.
Афсус, он дили бирешимнамот ҳам,
Дар асл сахттар аз санг будааст.

Ҳис мекунам, ки баъди он шабҳои нурбор,
Рузи маро чу номи ман хоҳй сиёҳ кард.
Мерониям дигар з-оғуши гарми хеш,
Ҳоли дили хароби ман хоҳй табоҳ кард.

Ҳис мекунам, навозиши ту руякй бувад,
(Гар гоҳ-гоҳ мерасад он ҳам ба ёди ту).
Бо дигарон табассуму бо банда хашмгин,
Кам мекунад муҳаббатам нози зиёди ту.

Ҳис мекунам, ки аз ҳушёриҳои ту,
Садчанд мешавад дигар девонагии ман.
Ҳис мекунам, ало, эй ишқи охирин,
Ту ҳам бало шавй дар зиндагии ман.
Соли 2003.