БА КУҲИ СУРХКАТ ҲАМСАНГ БУДА

Дар сугвории Ҳасан Абдул
Забоне дошт бурро мисли шамшер,
Ба ҳар маҳфил хурушон буд чун шер.
Ҳақиқатро намепушонду мегуфт:
"Нагуям ҳолиё, фардо шавад дер!".

Дилаш ҳам чун забонаш буд доим,
Ба роҳи ростй побанду қоим.
Ҳазорон дардҳо будаш ба ботин,
Ба зоҳир менамудй гарчй солим.

Дареғо, дар баҳори гулфишоне,
Ниҳоли зиндагияш шуд хазонй.
Дилаш таркид, хомуш шуд забонаш,
Фиғон аз маргҳои ногаҳонй.

Ҳасан Абдул, чавонмарди чавонмарг,
Забону дил варо ҳамранг буда.
Хаёлам, дар баландиҳои ҳиммат,

Ба куҳи Сурхкат* ҳамсанг буда! Сурхкат–деҳа, зодгоҳи шодравон Ҳасан Абдул.